آشنایی با نژاد سگ دوبرمن

سگ دوبرمن (Doberman Pinscher) یک نژاد سگ کاری با جثه متوسط تا بزرگ است که اصالت آن به آلمان بازمی‌گردد .نژاد دوبرمن، به خاطر هوش بالا، هوشیاری و وفاداری بی‌نظیرش شناخته می‌شود و اغلب به عنوان سگ نگهبان، سگ پلیس، و همراه خانواده استفاده می‌شود ، در ادامه خلاصه ای از ویژگی های ظاهری و شخصیتی این نژاد رو با هم بررسی میکنید و کمی جلوتر ویژگی ها را بیشتر توضیح خواهم داد. با پت لینک همراه باشید تا نژاد دوبرمن که یک نژاد اصیل آلمانی است رو به خوبی بشناسید.

ویژگی‌های کلیدی نژاد دوبرمن

• ظاهر: دوبرمن‌ها بدنی عضلانی و جمع و جور، پوشش مویی کوتاه و صاف (معمولاً مشکی با علامت‌های قهوه‌ای مایل به قرمز)، و سری بلند و مخروطی شکل دارند .
• مزاج (خلق و خو): آنها سگ‌هایی بسیار باهوش، نترس، و پرانرژی هستند. با آموزش و اجتماعی‌سازی مناسب از سنین پایین، می‌توانند سگ‌های خانوادگی بسیار خوبی باشند و با کودکان و سایر حیوانات خانگی کنار بیایند
• انرژی: سطح انرژی آنها بالاست و به ورزش و فعالیت بدنی منظم و همچنین تحریک ذهنی نیاز دارند تا کسل نشوند و رفتار مخرب نداشته باشند .
• سلامت: مانند بسیاری از نژادهای اصیل، دوبرمن‌ها ممکن است مستعد ابتلا به برخی بیماری‌های ژنتیکی باشند، از جمله کاردیومیوپاتی اتساعی (DCM)، دیسپلازی مفصل ران  که یکی از بیماری های استخوانی در سگ ها است و سندرم وابلر (ناراحتی گردن) .
• طول عمر: به طور متوسط، طول عمر آنها حدود 10 تا 12 سال است .

به دلیل هوش و قدرتشان، آموزش و تربیت صحیح زیر نظر مربیان مجرب برای این نژاد ضروری است تا به سگ‌هایی مطیع و متعادل تبدیل شوند.

تاریخچه نژاد سگ دوبرمن

تاریخچه نژاد دوبرمن پینشر یک داستان نسبتاً جدید در دنیای سگ‌ها است که حول محور یک مرد و نیاز او به یک محافظ شخصی شکل گرفت. این نژاد به سرعت از یک سگ نگهبان خشن به یکی از محبوب‌ترین و قابل تشخیص‌ترین نژادهای جهان تبدیل شد.

کارل فردریش لوئیس دوبرمن (Karl Friedrich Louis Dobermann)

لوئیس دوبرمن در دهه ۱۸۷۰ میلادی در شهر "آپولدا" (Apolda) در ایالت تورینگن آلمان زندگی می‌کرد. او مشاغل مختلفی داشت که مهم‌ترین آنها عبارت بودند از:

• جمع‌آوری مالیات: شغلی که او را مجبور می‌کرد پول نقد حمل کند و در معرض خطر راهزنان قرار دهد.
• نگهبان شب: نقشی که نیاز به هوشیاری دائمی داشت.
• مسئول پناهگاه سگ‌های محلی: این شغل به او دسترسی مستقیم به انواع مختلف سگ‌ها را می‌داد.

با توجه به محیط خطرناک کاری و نیاز شدید به یک محافظ بی‌باک و وفادار، دوبرمن تصمیم گرفت نژادی را پرورش دهد که ترکیبی ایده‌آل از هوش، قدرت، سرعت و شجاعت باشد.

نژادهای پایه دوبرمن و ترکیب آنها

لوئیس دوبرمن سوابق دقیقی از نژادهایی که استفاده کرد ثبت نکرد. با این حال، کارشناسان و پرورش‌دهندگان بعدی معتقدند که نژادهای زیر در ترکیب ژنتیکی دوبرمن پینشر نقش داشته‌اند:

پینشر آلمانی (German Pinscher) برای سرعت و انرژی.

روتوایلر (Rottweiler) برای قدرت بدنی و توانایی نگهبانی.

تریر سیاه و قهوه‌ای (Black and Tan Terrier) (که اکنون منقرض شده است) برای ویژگی‌های تریر و رنگ پوشش.

ویمارانر (Weimaraner) احتمالاً برای توانایی بویایی و هوش.

گری هوند (Greyhound) بعداً به ترکیب اضافه شد تا بدن سگ کشیده‌تر و سرعت آن بیشتر شود.

ژرمن شپرد (German Shepherd) و بوسرون (Beauceron) ممکن است در مراحل بعدی در خطوط خونی اولیه نقش داشته باشند.

در ابتدا، دوبرمن‌ها ظاهری خشن‌تر و زمخت‌تر از سگ‌های امروزی داشتند، زیرا لوئیس دوبرمن بیشتر بر روی خلق و خو و عملکرد تمرکز داشت تا زیبایی ظاهری.

تکامل نژاد دوبرمن پس از مرگ لوئیس دوبرمن

پس از مرگ لوئیس دوبرمن در سال ۱۸۹۴، پرورش‌دهندگان دیگری راه او را ادامه دادند.

اتو گولر (Otto Goeller) یکی از مهم‌ترین پرورش‌دهندگان اولیه بود که به همراه گوستاو تیشلر، استاندارد نژاد را تعریف و آن را اصلاح کرد. آنها با افزودن نژادهایی مانند گِری هوند، به دوبرمن ظاهر آراسته و زیبایی دادند که امروزه می‌شناسیم.

تشخیص رسمی: باشگاه پرورش‌دهندگان آلمان در سال ۱۸۹۹ این نژاد را رسماً به عنوان "دوبرمن پینشر" به رسمیت شناخت.

حذف نام "پینشر": در سال ۱۹۴۸، آلمان کلمه "پینشر" (به معنای تریر) را از نام نژاد حذف کرد زیرا احساس می‌کردند که این سگ دیگر شباهتی به تریرها ندارد. با این حال، در ایالات متحده و کانادا، نام کامل "دوبرمن پینشر" همچنان استفاده می‌شود.

نقش نژاد دوبرمن در جنگ‌های جهانی

هوش و قابلیت آموزش‌پذیری بالای دوبرمن‌ها باعث شد که در هر دو جنگ جهانی اول و دوم به عنوان سگ‌های نظامی ارزشمند مورد استفاده قرار گیرند. آنها به عنوان سگ‌های نگهبان، پیام‌رسان و دیده‌بان خدمت می‌کردند و به دلیل شجاعتشان در جنگ جهانی دوم، به آنها لقب "سگ‌های شیطان" داده بودند.

امروزه، دوبرمن‌ها علاوه بر نقش‌های سنتی نگهبانی و پلیس، به عنوان سگ‌های درمانی و همراهان وفادار خانواده نیز محبوبیت دارند. که منابع معتبری مثل American Kennel Club این موضوع را تایید میکنند.

ظاهر سگ دوبرمن پینشر

سگ دوبرمن پینشر دارای ظاهری برازنده، عضلانی و قدرتمند است که تعادل و اشراف خاصی دارد. مشخصات ظاهری ایده‌آل این نژاد بر اساس استانداردهای جهانی (مانند American Kennel Club یا Fédération Cynologique Internationale) تعریف می‌شود.

در ادامه مشخصات کامل ظاهری، قد، وزن و سایر ویژگی‌های فیزیکی دوبرمن‌ها را آورده ایم:

۱. قد و وزن (اندازه‌های استاندارد)

نژاد دوبرمن دارای تفاوت‌های جنسیتی مشخصی در اندازه است (نرها بزرگتر از ماده‌ها هستند):

ویژگی های بدنی سگ دوبرمن نر (Male)و ماده (Female)

سگ دوبرمن نر (Male): قد در ناحیه شانه ۶۶ تا ۷۲ سانتی‌متر (۲۶ تا ۲۸ اینچ) و وزن ۳۴ تا ۴۵ کیلوگرم (۷۵ تا ۱۰۰ پوند)

سگ دوبرمن ماده (Female): قد (در ناحیه شانه)  ۶۱ تا ۶۸ سانتی‌متر (۲۴ تا ۲۷ اینچ) و وزن ۲۷ تا ۴۱ کیلوگرم (۶۰ تا ۹۰ پوند)

نکته: در استانداردهای پرورش اروپا، اغلب تأکید بیشتری بر جثه بزرگ‌تر و عضلانی‌تر نسبت به استانداردهای آمریکایی وجود دارد.

۲. پوشش مو (Coat) و رنگ

پوشش مو: موهای دوبرمن کوتاه، صاف، ضخیم و نزدیک به پوست بدن است. آنها زیر مویی (undercoat) ندارند، به همین دلیل در هوای سرد نیاز به محافظت دارند.

3.رنگ‌های استاندارد دوبرمن

مشکی (Black):  رایج‌ترین رنگ در دوبرمن رنگ مشکی است در تصویر زیر نژاد مشکی را مشاهده میکنید که عمل زیبایی گوش روی حیوان انجام نشده سمت چپ با پوزه درشت تر دوبرمن مشکی نژاد اروپایی است و سمت راست تصویر با پوزه جمع تر دوبرمن مشکی نژاد امریکایی است    کمی بالاتر در مقاله تصویری از دوبرمن مشکی با عمل زیبایی گوش هم قرار دادم میتونید اون تصویر رو هم مشاهده کنید و با این تصویر مقایسه کنید

قرمز/جگری (Red/Liver) یک رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز این نژاد هم کم نیست. البته میتونید نشانه ها رو هم ببینید این علامت های خاص نژاد دوبرمن است. 

آبی (Blue) یک رنگ خاکستری تیره و رقیق شده از مشکی (کمتر شایع).

ایزابلا/فاوِن (Isabella/Fawn) یک رنگ برنزه روشن یا خاکستری مایل به قهوه‌ای رقیق شده از قرمز (بسیار نادر).

علامت‌ها (Markings) تمام رنگ‌های ذکر شده باید دارای علامت‌های مشخص و متمایز به رنگ قهوه‌ای زنگ‌زده یا برنزه باشند که در نواحی خاصی از بدن قرار دارند: بالای چشم‌ها، روی پوزه، گلو و سینه، روی پاها و پنجه‌ها، و زیر دم.

رنگ سفید (آلبینو): دوبرمن‌های سفید یا آلبینو نیز وجود دارند، اما این یک نقص ژنتیکی در نظر گرفته می‌شود و در بسیاری از باشگاه‌های معتبر سگ، از جمله American Kennel Club, به عنوان رنگ استاندارد پذیرفته نیست.

4.  نشانه های ظاهری سر و صورت در دوبرمن ها

سر: بلند و باریک است (شبیه به یک گوه یا مخروط از جلو یا کنار). خط بالای جمجمه صاف است و به سمت پوزه می‌رود.

چشم‌ها: اندازه متوسط، بادامی شکل و رنگ آنها از قهوه‌ای تیره تا متوسط متغیر است که هماهنگ با رنگ پوشش بدن است.

گوش‌ها: به طور طبیعی، گوش‌های دوبرمن نرم و افتاده (فلاپی) هستند. با این حال، در بسیاری از کشورها، گوش‌های آنها را با جراحی کوتاه می‌کنند (عمل جراحی زیبایی گوش یا Cropping) تا به صورت ایستاده دربیایند، که این عمل در برخی کشورها ممنوع است.

دم: به طور طبیعی بلند است، اما معمولاً در چند روز اول زندگی توله سگ، آن را کوتاه می‌کنند (عمل جراحی زیبایی دم یا Docking). دم کوتاه شده به صورت عمودی (ایستاده) حمل می‌شود. این عمل دم برای دوبرمن ها نیز در بسیاری از نقاط اروپا ممنوع است.

5. ساختار بدن دوبرمن

بدن: جمع و جور، عضلانی و قوی است.

پشت: کوتاه، سفت و عضلانی است و خط بالایی صافی دارد.

سینه: پهن و عمیق است که فضای کافی برای قلب و ریه‌های قدرتمند فراهم می‌کند.

به طور کلی، دوبرمن یک سگ باوقار است که حالت ایستادن (Posture) بسیار مغرورانه و هشیارانه‌ای دارد.

تفاوت بین دوبرمن‌های آمریکایی و اروپایی

دلایل اصلی ایجاد تفاوت بین دوبرمن‌های آمریکایی و اروپایی به تفاوت در استانداردهای پرورش و اولویت‌های عملکردی بازمی‌گردد که توسط باشگاه‌های سگ در این دو منطقه جغرافیایی تعیین شده است. این تفاوت‌ها در طول ده‌ها سال و از طریق پرورش انتخابی شکل گرفته‌اند.

در ادامه دلایل اصلی وجود این دو نژاد (یا بهتر بگوییم، دو خط خونی متفاوت) آمده است:

۱. تفاوت در استانداردهای نژاد

هر منطقه استاندارد ایده‌آل خود را برای "یک دوبرمن عالی" تعریف کرد:

استاندارد اروپایی (Working Line): در اروپا (به ویژه آلمان که زادگاه نژاد است)، تأکید اصلی بر حفظ سگ کاری (Working Dog) بود. استانداردهای اروپایی سگ‌هایی با جثه بزرگتر، استخوان‌بندی سنگین‌تر، فک‌های قوی‌تر و غریزه نگهبانی قوی‌تر را می‌پسندیدند.

استاندارد آمریکایی (Show Line): در ایالات متحده، تمرکز پرورش‌دهندگان به سمت زیبایی ظاهری و انطباق با معیارهای "شو دایگ" (Dog Show) و مسابقات زیبایی رفت. استاندارد آمریکایی سگ‌هایی با جثه کمی کوچک‌تر، ظریف‌تر، سر کشیده‌تر و ظاهری آراسته‌تر را ترجیح داد.

۲. اولویت‌بندی خلق و خو و عملکرد

دوبرمن اروپایی: این سگ‌ها اغلب برای فعالیت‌های جدی کاری مانند محافظت شخصی، سگ پلیس، یا ورزش‌های سگ‌های نگهبان (مانند Schutzhund/IPO) پرورش داده می‌شوند. در نتیجه، آنها معمولاً سطح انرژی بالاتر و غریزه شکاری قوی‌تری دارند و نیاز به آموزش‌های حرفه‌ای‌تری دارند.

دوبرمن آمریکایی: این خط خونی بیشتر به عنوان یک حیوان خانگی همراه (Companion Pet) پرورش یافته است. پرورش‌دهندگان آمریکایی تمایل داشتند سگ‌هایی با خلق و خوی نرم‌تر، آرام‌تر و سازگارتر با زندگی خانوادگی ایجاد کنند تا برای عموم مردم جذاب‌تر باشند.

۳. تفاوت در قوانین جراحی زیبایی (گوش و دم)

تفاوت‌های قانونی نیز بر ظاهر این دو خط خونی تأثیر گذاشته است:

اروپا: در بسیاری از کشورهای اروپایی، عمل‌های جراحی زیبایی کوتاه کردن گوش (Ear Cropping) و دم (Tail Docking) ممنوع است و یک عمل غیرقانونی محسوب می‌شود. بنابراین، دوبرمن‌های اروپایی معمولاً گوش‌های طبیعی و افتاده و دم بلند طبیعی دارند.

آمریکا: این عمل‌ها در ایالات متحده هنوز قانونی و رایج هستند و بسیاری از پرورش‌دهندگان آمریکایی این عمل‌ها را انجام می‌دهند تا سگ‌ها ظاهر سنتی و "هوشیار" دوبرمن را داشته باشند.

خلاصه تفاوت‌ نژاد اروپایی و امریکایی دوبرمن

دوبرمن آمریکایی :سگ نمایش (Show Dog) و همراه خانواده ، جثه این نژاد کمی کوچک‌تر، ظریف‌تر و لاغرتر، سر کشیده‌تر و باریک‌تر دارد و گوش و دم در نژاد امریکایی معمولاً کوتاه شده (Cropped & Docked)با خلق و خوی آرام‌تر و ملایم‌تر غریزی‌تر

دوبرمن اروپایی:سگ کاری (Working Dog) و نگهبان با جثهبزرگ‌تر، عضلانی‌تر و استخوان‌بندی سنگین‌تر و پهن‌تر و قوی‌تر (فک قوی‌تر) و خلق و خو پرانرژی‌تر و نیاز به کار بیشتر که گوش و دم            معمولاً طبیعی (افتاده و بلند)

در نهایت، هر دو نوع اصیل هستند و ویژگی‌های اصلی نژاد را حفظ کرده‌اند. انتخاب بین این دو به سبک زندگی شما و آنچه از یک سگ دوبرمن انتظار دارید بستگی دارد. شما می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد این تفاوت‌ها در وب‌سایت‌های تخصصی پرورش سگ مانند The Doberman Pinscher Club of America پیدا کنید

جراحی کوتاه کردن گوش و دم در سگ‌های دوبرمن

جراحی کوتاه کردن گوش (Ear Cropping) و دم (Tail Docking) در سگ‌های دوبرمن، موضوعی بحث‌برانگیز است و دلایل انجام آن عمدتاً به تاریخچه و ترجیحات زیبایی‌شناختی بازمی‌گردد، نه نیاز پزشکی.

دلایل انجام این جراحی‌ها به شرح زیر است:

۱. دلایل تاریخی و عملکردی

در ابتدا که این نژاد به عنوان یک سگ کاری و نگهبان پرورش یافت، این جراحی‌ها دلایل عملی داشتند:

کاهش آسیب‌پذیری در حین کار: لوئیس دوبرمن (خالق نژاد) سگ‌هایی می‌خواست که در درگیری‌ها یا هنگام تعقیب مجرمان، نقاط ضعف کمتری داشته باشند. گوش‌های افتاده و دم بلند می‌توانستند به راحتی توسط مهاجم گرفته یا در حین عبور از بوته‌ها و موانع زخمی شوند.

افزایش هشیاری: اعتقاد بر این بود که گوش‌های ایستاده باعث می‌شوند سگ هوشیارتر و ترسناک‌تر به نظر برسد و ظاهری جدی‌تر برای نگهبانی داشته باشد.

۲. دلایل زیبایی‌شناختی (استاندارد نژاد)

امروزه، دلیل اصلی انجام این جراحی‌ها حفظ ظاهر سنتی و "استاندارد نژاد" است که در مسابقات زیبایی سگ‌ها (Dog Shows) ترجیح داده می‌شود:

ظاهر متناسب: بسیاری از پرورش‌دهندگان و صاحبان معتقدند که گوش‌ها و دم جراحی‌شده با ساختار سر و بدن عضلانی دوبرمن تناسب بیشتری دارند و ظاهری "اصیل" و "کامل" به آن می‌دهند.

پیروی از استاندارد مسابقات: در کشورهایی مانند ایالات متحده، اگرچه این عمل‌ها اختیاری هستند، اما بسیاری از سگ‌های شرکت‌کننده در نمایشگاه‌های بزرگ مانند American Kennel Club (AKC) گوش و دم جراحی شده دارند.

۳. دلایل پزشکی (بحث‌برانگیز)

برخی از حامیان این عمل‌ها ادعا می‌کنند که کوتاه کردن دم می‌تواند از شکستگی‌های مکرر دم در سگ‌های بزرگ جلوگیری کند، اما این ادعا توسط بسیاری از سازمان‌های دامپزشکی رد شده است.

مخالفت‌ها و ممنوعیت‌ها درعمل دم و گوش دبرمن ها

مخالفان این عمل‌ها استدلال می‌کنند که این جراحی‌ها صرفاً عمل‌های زیبایی غیرضروری هستند که به حیوان درد و استرس وارد می‌کنند. بسیاری از سازمان‌های دامپزشکی معتبر در سراسر جهان، از جمله سازمان جهانی سلامت حیوانات (WOAH)، این عمل‌ها را غیراخلاقی می‌دانند.

درد و رنج: این جراحی‌ها، به خصوص جراحی گوش که ماه‌ها زمان می‌برد تا گوش‌ها کاملاً بایستند (نیاز به چسب زدن و مراقبت مداوم دارد)، برای سگ دردناک و استرس‌زا است.

ارتباط سگ‌ها: دم و گوش‌ها ابزارهای حیاتی برای ارتباط سگ‌ها با یکدیگر و با انسان‌ها هستند. کوتاه کردن آنها می‌تواند توانایی سگ در بیان احساسات (مانند ترس، خوشحالی یا پرخاشگری) را کاهش دهد.

ممنوعیت قانونی: در بسیاری از کشورها، از جمله اکثر کشورهای اروپایی، استرالیا و بخش‌هایی از کانادا، این جراحی‌ها ممنوع هستند مگر اینکه دلیل پزشکی موجهی وجود داشته باشد.

در نهایت، در بسیاری از نقاط دنیا، روند به سمت ممنوعیت این عمل‌ها و پذیرش ظاهر طبیعی و زیبای دوبرمن‌ها با گوش‌ها و دم طبیعی آنها است.

آیا دوبرمن در سن بالا به صاحبش حمله میکنه؟

نه واقعا این یه افسانه ای بیش نیست البته که منشاء دقیق این شایعه مشخص نیست، اما چند نظریه در مورد چرایی شکل‌گیری آن وجود دارد:

بیماری‌های خاص: برخی معتقدند این افسانه ممکن است از مواردی نادر نشأت گرفته باشد که در آنها سگ‌های مسن (نه فقط دوبرمن‌ها، بلکه هر نژادی) دچار مشکلات پزشکی مرتبط با مغز یا درد شدید شده‌اند و در نتیجه رفتارهای غیرعادی، از جمله پرخاشگری نشان داده‌اند( بیماری های رایج در سگها ) 

تصورات غلط عمومی: از آنجایی که دوبرمن‌ها به عنوان سگ‌های نگهبان قدرتمند شناخته می‌شوند، مردم تمایل دارند داستان‌های ترسناک و اغراق‌آمیز درباره آنها باور کنند.

تغییرات رفتار با افزایش سن: با بالا رفتن سن هر سگی، ممکن است دچار کاهش بینایی، شنوایی یا آرتروز شود که می‌تواند باعث شود سگ بترسد یا تحریک‌پذیر شود و در نتیجه گاهی رفتاری متفاوت نشان دهد. اما این حمله به دلیل "خیانت" یا تغییر ناگهانی شخصیت نیست.

واقعیت در مورد دوبرمن‌ها

برخلاف تمام اون افسانه هایی که بالاتر گفتم این سگ اصلا قرار نیست در سن بالا به صاحب خودش حمله کنه چرا که ویژگی های زیر از ویژگیهای بارز این نژاده:

وفاداری بالا: دوبرمن‌ها به شدت به خانواده و صاحب خود وفادار هستند و پیوند عاطفی قوی برقرار می‌کنند. آنها برای محافظت از عزیزانشان پرورش یافته‌اند.

هوش بالا: این سگ‌ها بسیار باهوش و آموزش‌پذیر هستند و با اجتماعی‌سازی مناسب، سگ‌های خانوادگی عالی می‌شوند.

پرخاشگری با دلیل: پرخاشگری در هر نژاد سگی (و نه فقط دوبرمن‌ها) معمولاً نتیجه تربیت نادرست، سوءاستفاده، ترس، یا مشکلات پزشکی است، نه یک ویژگی ذاتی نژاد که در سن خاصی بروز کند.

خلاصه اینکه، یک دوبرمن که به خوبی اجتماعی شده و آموزش دیده باشد، در دوران پیری نیز مانند دوران جوانی خود یک همراه وفادار باقی می‌ماند. این افسانه نباید شما را از نگهداری یا دوست داشتن این نژاد باز دارد.

جمع بندی از حمله دوبرمن به صاحبش در سن بالا

این ادعا که سگ‌های دوبرمن در سن بالا به صاحب خود حمله می‌کنند، یک افسانه و باور کاملاً غلط است. این شایعه بی‌اساس است و هیچ پایه و اساس علمی یا رفتاری ندارد.

سگ‌های دوبرمن به طور غریزی سگ‌های نگهبان و محافظ هستند، اما پرخاشگری آنها در خارج از منزل و نسبت به افراد غریبه به شدت به نحوه آموزش، اجتماعی‌سازی و مدیریت آنها توسط صاحبشان بستگی دارد.

آیا دوبرمن بیرون از خونه به دیگران حمله میکنه؟

اگر به درستی تربیت و مدیریت نشود، بله ممکن است حمله کند. اما اگر به درستی آموزش ببیند، خیر.

عوامل تعیین‌کننده رفتار دوبرمن در خارج از منزل:

عواملی وجود داره که رفتار یک دوبرمن رو در خارج از منزل تعیین میکنه بهتره این موارد رو بدونیم

۱. اجتماعی‌سازی (Socialization) حیاتی است:

کلید جلوگیری از پرخاشگری ناخواسته، اجتماعی‌سازی زودهنگام و گسترده است. یک توله دوبرمن باید از سن پایین با انواع مختلف افراد، محیط‌ها، صداها و موقعیت‌ها آشنا شود. این کار به او می‌آموزد که هر غریبه‌ای یک تهدید بالقوه نیست.

۲. آموزش اطاعت‌پذیری (Obedience Training):

دوبرمن‌ها سگ‌های بسیار باهوشی هستند و نیاز به آموزش مداوم دارند. صاحب سگ باید بتواند کنترل کامل روی سگ داشته باشد و دستورات "بیا"، "بشین"، "بمان" و مهمتر از همه "کافیه/ولش کن" را در هر شرایطی اجرا کند. بدون آموزش قاطع و مداوم، سگ ممکن است تصمیم بگیرد خودش موقعیت‌ها را مدیریت کند.

۳. غریزه نگهبانی:

این نژاد غریزه طبیعی برای محافظت از صاحب خود دارد. گاهی اوقات ممکن است سگ رفتاری دوستانه (مانند نزدیک شدن یک غریبه به شما برای دست دادن) را به عنوان یک تهدید تلقی کند. یک صاحب مسئولیت‌پذیر باید بتواند تشخیص دهد که چه زمانی سگ در حالت "آماده‌باش" قرار دارد و مداخله کند.

۴. مدیریت محیطی:

هنگام بیرون رفتن، همیشه از قلاده و بند محکم استفاده کنید. در مکان‌های عمومی شلوغ، کنترل سگ ضروری است. استفاده از پوزه‌بند (Muzzle) در شرایط خاص یا برای سگ‌هایی که سابقه پرخاشگری دارند، می‌تواند یک ابزار ایمنی مهم باشد.

خلاصه بگم بهتون:

دوبرمن‌ها ذاتا "سگ‌های قاتل" نیستند، بلکه سگ‌های فوق‌العاده باهوش و قدرتمندی هستند که نیاز به راهنمایی قاطع دارند.

اگر صاحب سگ فردی بی‌تجربه باشد یا نتواند زمان و انرژی لازم برای آموزش و اجتماعی‌سازی را صرف کند، احتمال بروز پرخاشگری در خارج از منزل افزایش می‌یابد.

اما در دستان یک صاحب مسئولیت‌پذیر و آگاه، دوبرمن یک سگ شهروند خوب، کنترل شده و قابل اعتماد خواهد بود.

اگر در مورد رفتار دوبرمن خود نگرانی دارید، توصیه می‌شود با یک مربی حرفه‌ای و مجرب سگ مشورت کنید. منابع آموزشی و رفتاری بسیار خوبی در سازمان‌هایی مانند American Kennel Club (AKC) یا باشگاه‌های محلی پرورش سگ وجود دارد

بله، می‌توان سگ دوبرمن را به پانسیون حیوانات سپرد، اما موفقیت این کار به چند عامل مهم بستگی دارد که مهم‌ترین آنها رفتار و تربیت سگ شما و کیفیت پانسیون مورد نظر است.

سپردن دوبرمن به پانسیون حیوانات

آموزش و اجتماعی‌سازی: اگر دوبرمن شما از سنین پایین به خوبی اجتماعی شده باشد و تجربه بودن در کنار سگ‌های دیگر را داشته باشد، احتمالاً مشکلی در پانسیون نخواهد داشت. سگی که مضطرب است یا غریزه نگهبانی قوی دارد، ممکن است در محیط شلوغ پانسیون احساس ناراحتی کند.

انتخاب پانسیون مناسب: انتخاب پانسیون بسیار حیاتی است. به دنبال پانسیونی باشید که:

دارای پرسنل مجرب و آشنا به نژادهای کاری مانند دوبرمن باشد.

فضای کافی برای ورزش و فعالیت بدنی فراهم کند (دوبرمن‌ها نیاز به فعالیت زیاد دارند).

در صورت نیاز، امکان نگهداری جداگانه را داشته باشد تا سگ شما تحت استرس قرار نگیرد.

می‌توانید اطلاعات بهترین پانسیون‌ها ی حیوانات  را از صفحه لینک شده کسب کنید. 

معرفی قبلی: بهتر است قبل از سپردن سگ برای مدت طولانی، یک یا دو بار او را برای نگهداری روزانه به پانسیون ببرید تا به محیط و پرسنل آنجا عادت کند.

رفتار دوبرمن با حیوانات دیگر

رفتار دوبرمن با سایر حیوانات (چه سگ‌ها و چه گربه‌ها و حیوانات کوچک‌تر) بسیار متفاوت است و به شدت تحت تأثیر تربیت و طبیعت فردی سگ است:

رفتار دوبرمن با سگ‌های دیگر:

همجنس (نر با نر): دوبرمن‌های نر می‌توانند نسبت به سگ‌های نر دیگر غریبه رفتاری پرخاشگرانه یا سلطه‌جویانه داشته باشند، به خصوص اگر تربیت نشده باشند.

مخالف جنس (نر با ماده): معمولاً رفتار بهتری دارند.

سگ‌های خانگی: اگر دوبرمن شما از بچگی با سگ دیگری در یک خانه بزرگ شده باشد، معمولاً پیوند قوی با هم برقرار می‌کنند.

رفتار دوبرمن با گربه‌ها و حیوانات کوچک‌تر:

دوبرمن‌ها غریزه شکار (Prey Drive) قوی دارند. ممکن است حیوانات کوچک‌تر را تعقیب کنند یا به آنها آسیب برسانند، مگر اینکه از سنین بسیار پایین یاد گرفته باشند که آنها جزئی از "خانواده" هستند.

حتی اگر در خانه با گربه کنار می‌آیند، نباید انتظار داشته باشید که با گربه‌های غریبه در بیرون از خانه هم رفتار دوستانه‌ای داشته باشند.

نتیجه‌گیری:

دوبرمن‌ها سگ‌های هوشمندی هستند که می‌توانند یاد بگیرند با حیوانات دیگر کنار بیایند، اما نیاز به نظارت دقیق و آموزش مداوم دارند. پانسیون‌ها می‌توانند محل مناسبی برای نگهداری موقت باشند، به شرطی که سگ شما آمادگی رفتاری لازم را داشته باشد و پانسیون نیز استانداردهای لازم را رعایت کند.

قبل از سپردن سگ به پانسیون، با دامپزشک و مربی سگ خود مشورت کنید تا بهترین گزینه را برای حیوان خانگی خود انتخاب کنید.

سخن نویسنده

امیدوارم از این مقاله پت لینک هم لذت برده باشید، صفر تا صد نژاد دوبرمن رو الان میشناسید، عکس دوبرمن در رنگ های مختلف و تفاوت ظاهریش بین نژاد آمریکایی و اروپایی رو هم براتون قرار دادم تا اگر این سگ زیبا، باوقار و باوفا رو هر جایی دیدین به راحتی بشناسید، حتی تصاویری از توله دوبرمن هم براتون داخل مقاله گذاشتم بهتون قول میدم دفعه بعد که یه دوبرمن ببینید به راحتی میتونید این سگ رو تشخیص بدین و اگر میخواین یکی از اونا رو نگهداری کنید الان میدونید که نیاز به اجتماعی شدن از تولگی داره، در رابطه با عمل های زیبایی که برای این نژاد انجام میشه ما نظرمون رو گفتیم به شدت مخالف این امر هستیم دلیلی نداره حیوان استرس بکشه شما هم نظرتون رو برام بنویسید و اگر سوالی در مورد این نژاد دارید میتونید ازمون بپرسید. به امید دوستی هر چه بیشتر حیوانات و انسان ها.